عشق یعنی دل سپردن درجنون   عشق یعنی در دل دیوانه خون

عشق یعنی لاله های مرده رنگ   عشق یهنی دل سپردن بهرسنگ

به شانه هایم زدی
که تنهای ام را تکانده باشی
به چه دلخوش کرده ای؟
تکاندن برف از شانه های آدم برفی؟

عشق با غرور زیباست

          ولی اگر عشق را به قیمت فرو ریختن دیوار غرور گدایی کنی ...

            آن وقت است که دیگر عشق نیست ...

              صدقه است        

در قصه ای قدیمی حکایت می کنند که وقتی روزی  روزگاری در  سرزمینی دور، مروم گناهان بسیار کردند و مورد خشم خداوند قرار گرفتند خداوند بر آن شد تا تنبیهی سخت بر آنها مقرر فر ماید.

تنبیهی سخت تر از آتش و سیل و زلزله و قحطی و بیماری، تنبیهی که نسل ها را سوزاند، بی آن که کسی ببیندش یا بر آن واقف شود.

پس خداوند دو کلمه((دوستت  دارم)) رو  از  ذهن  و فلب مردم پاک کرد، چنان که از روز ازل آن کلمات را نه شنیده، نه گفته و نه احساس کرده باشند.

ابتدا همه چیز عادی و زندگی به روال همیشگی خود در گذر بود. اما بلا کم کم رخ نمود. زمانی که مادری می خواست عشقی بی غش تقدیم فرزند کند، هنگامی که دو دلداده می خواستند کلام آخر را بگویند و خود را یکباره به دیگری واگذارند، آن گاه که انسان ها، دو همسایه، دو برادر، دو دوست در سینه چیزی گرم و صادقانه احساس می کردند و می خواستند که آن را نثار دیگری کنند،زبان ها بسته بود و چشم ها منتظر و آن کلامی که پاسخگوی همه ی این نیاز ها بود، از دهان کسی بیرون نمی آمد و تشنگی ها سیراب نمی شد.

                                                       و بعد ...

کم کم سینه ها سرد شد، روابط گسست و ملال و بی تفاوتی جایگیر شد. دیگر کسی حرفی برای گفتن به دیگری نداشت. آدم ها در خود فسردند و در تنهایی بی وقفه از خود پرسیدند:

چه شد که ما به این جا رسیدیم، کدام نعمت از میان ما رخت بر بست؟ و اندوه امانشان را برید.

خداوند دلش بر این قوم، که مفلوک تر از همه اقوام جهان شده بودند، سوخت و کلمات (( دوستت دارم)) را به ذهن و فلب آنها باز گرداند ...

خدا را شکر که ما هنوز می توانیم به یکدیگر بگوییم: (( دوستت دارم))!

با تو ام ای سهراب   ای به پاکی چو آب

یادته گفتی بهم تا شقایق هست زندگی باید کرد

نیستی سهراب ببینی که شقایق هم مرده

دیگه با چه کسی رو دلخوش کرد

یادته گفتی بهم اومدی سراغ من نرم و آهسته بیا

مبادا که ترک بردارد چینی نازک تنهایی تو

اومدم آهسته نرم تر از پر قو

خسته از دوری راه خسته و چشم براه

یادته گفتی بهم عاشقی یعنی دچار

فکر کنم شدم دچار

تو خودت گفتی چه تنهاست ماهی اگه دچار دریا باشه

آره تنها باشه یار غم ها باشه

یادته می گفتی گاه گاهی قفسی می سازم می فروشم به شما

تا با آواز شقایق که در آن زندانی ایست دل تنهایتان تازه شود

دیگه اون شقایق که اسیر قفسه سهراب! ساحل یک نفسه

نیست که تازگی بده این دل تنهایی من

پس کجاست آن قفس شقایقت من و با خودت ببر به قایقت

راست می گفتی کاش مَردم دانه های دلشان پیدا بود

آره کاشکی دلشون شیدا بود

من به دنبال یه چیز بهترینم سهراب

باعرض سلا م به همه دوستان

هدف من از ایجاد این وبلاگ این بود که حرفهای از دل برای شما بگزارم امیدوارم با همکاری شما بتوانم وبلاگی زیبا داشته باشیم